Stanisław Miller (generał)

---

Życiorys

Stanisław Miller był synem Bernarda oraz Gabrieli z rodziny Lineckerów (Lienekerów). Ochrzczony został 4 grudnia 1881 roku w kościele św. Mikołaja w Chrzanowie. Ojciec Stanisława, Bernard, był notariuszem i adiunktem w c.k. sądzie okręgowym. Jego matka, Gabriela, była córką Gabriela i Franciszki Gwozdeckiej. W latach 1892–1894 młody Miller uczęszczał do szkoły realnej w Krakowie, a następnie w okresie 1894–1899 kontynuował naukę w Wyższej Szkole Realnej w Hranicach, znanej w tamtych czasach jako Maehrisch-Weisskirchen, która wykształciła wielu znakomitych absolwentów, w tym Józefa Hallera. Właśnie w tym miejscu uzyskał maturę.

W latach 1900–1903 Miller był słuchaczem Akademii Wojskowo-Technicznej w Wiedniu, gdzie wkrótce po zakończeniu studiów awansował na podporucznika. Jego wojskowa kariera rozpoczęła się w cesarsko-królewskiej armii, gdzie służył do 1918 roku, a podczas I wojny światowej był aktywnym uczestnikiem walk na froncie wschodnim. Dowodził baterią artylerii oraz pełnił obowiązki w sztabie 5 Brygady Artylerii.

W dniu 1 listopada 1918 Miller wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie zorganizował i dowodził batalionem akademickim w Krakowie. Następnie objął stanowisko szefa sztabu Inspektoratu Artylerii na Galicję Wschodnią. Od 25 stycznia do 15 marca 1919 dowodził dywizjonem 1 pułku artylerii ciężkiej Ziemi Krakowskiej, który walczył w składzie Frontu Śląskiego. Później, na froncie ukraińskim, dowodził kolejnymi jednostkami, w tym:

• 3 pułkiem artylerii ciężkiej, który powstał z przekształcenia krakowskiego 1 pułku artylerii ciężkiej,
• artylerią Grupy „Bug”,
• artylerią Grupy pułkownika Kulińskiego,
• artylerią Grupy „Nowe Miasto”,
• grupą artylerii 3 Dywizji Piechoty Legionów.

W marcu 1920 roku był dowódcą 3 pułku artylerii polowej Legionów, a 9 września awansował na stanowisko dowódcy III Brygady Artylerii. Walcząc podczas wojny, współpracował z takimi osobistościami jak Leon Berbecki czy Mieczysław Scaewola-Wieczorkiewicz, a jego podwładnym był Adam Epler. Wojnę zakończył jako podpułkownik, odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Od 10 października 1921 roku pełnił rolę organizatora oraz pierwszego dowódcy 27 pułku artylerii polowej we Włodzimierzu Wołyńskim. 15 maja 1924 roku został mianowany zastępcą szefa Departamentu III Artylerii i Uzbrojenia w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W latach 1927-1929 był słuchaczem III kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych, po którym objął stanowisko szefa 4 Okręgowego Szefostwa Artylerii w Łodzi. W marcu 1929 awansował na dowódcę 4 Grupy Artylerii, a rok później zdobył stopień generała. 1 października 1935 roku został komendantem Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu, a od 1 lipca 1937 roku pełnił funkcję generała w zakresie prac artyleryjskich przy GISZ.

W swojej karierze Miller był również encyklopedystą, biorącym udział w redagowaniu ośmiotomowej Encyklopedii Wojskowej w latach 1931–1939. W kampanii wrześniowej objął stanowisko naczelnego dowódcy artylerii w Kwaterze Naczelnego Wodza, a po jej kapitulacji został internowany w Rumunii. W 1941 roku, przez Turcję, dotarł do Palestyny, gdzie przebywał do 1947 roku, będąc częścią Ośrodka Zapasowego Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich.

Po zakończeniu wojny osiedlił się na emigracji w Londynie. W latach 1958 i 1961 roku był powoływany do składu emigracyjnej Kapituły Orderu Odrodzenia Polski. Ostatecznie zmarł w Londynie, a jego prochy zostały przeniesione 28 lutego 1963 roku na cmentarz Rakowicki w Krakowie.

Awanse

Stanisław Miller był postacią, której kariera wojskowa obejmowała liczne awanse, co odzwierciedla jego postęp w hierarchii wojskowej. Jego droga do najwyższych stopni wojskowych była pełna sukcesów i osiągnięć.

• leutnant – 1903,
• oberleutnant – 1909,
• hauptmann – 1914,
• major – lipiec 1919,
• podpułkownik – 1920,
• pułkownik – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, zajmując 24. lokatę w korpusie oficerów artylerii,
• generał brygady – 24 grudnia 1929 roku, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku, z 6. lokatą w korpusie generałów.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Miller, jako wybitny generał, został uhonorowany wieloma prestiżowymi nagrodami oraz odznaczeniami, co potwierdza jego zasługi i wkład w historię Polski. Oto najważniejsze wyróżnienia, jakie otrzymał w ciągu swojej kariery:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (17 maja 1921),
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 28 lutego 1963),
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1935),
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie),
• Złoty Krzyż Zasługi (24 maja 1929),
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę,
• Krzyż za Obronę Śląska Cieszyńskiego I kl.,
• Order Pogromcy Niedźwiedzia III kl. (Łotwa),
• Krzyż Oficerski Orderu Orła Białego (Jugosławia),
• Krzyż Kawalerski Legii Honorowej (Francja, zezwolenie Naczelnika Państwa w 1922),
• Srebrny Medal Waleczności „Obilica” (Jugosławia),
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa).

---

Oceń: Stanisław Miller (generał)

---