Franciszek Buliński, urodzony 16 września 1893 roku w Chrzanowie, to postać o niezwykle bogatej historii, której życie zakończyło się 25 marca 1967 roku, również w jego rodzinnym mieście. Był żołnierzem Legionów Polskich, co stanowi kluczowy element jego kariery wojskowej.
W trakcie swojej służby, Buliński w pełni oddał się zarówno armii austriackiej, jak i oficerował w Wojsku Polskim w czasach II Rzeczypospolitej. Jako działacz niepodległościowy, jego działalność miała istotne znaczenie dla odzyskania i umacniania suwerenności Polski. Wyróżniony został także Orderem Virtuti Militari, co jeszcze bardziej podkreśla jego zasługi i odwagę w walce o wolność.
Życiorys
Franciszek Buliński urodził się w rodzinie Kajetana i Julii ze Skotnickich. Po ukończeniu gimnazjum kontynuował swoją edukację na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie studiował medycynę. W tamtym czasie był także członkiem Związku Walki Czynnej.
W 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich, do 12 kompanii 5 pułku piechoty. Jego odwaga w bitwie pod Łowczówkiem w grudniu 1914 roku, podczas której z terenu zajętego przez Rosjan uratował rannego towarzysza broni pod ostrzałem nieprzyjaciela, zaowocowała otrzymaniem Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari. Już 1 listopada 1916 roku został mianowany chorążym sanitarnym.
Po kryzysie przysięgowym, Franciszek został wcielony do armii austriackiej, gdzie walczył na froncie włoskim. November 1918 przyniósł mu nową szansę, gdy wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, otrzymując przydział do II batalionu 8 pułku piechoty Legionów. W czasie walk na froncie polsko-ukraińskim oraz polsko-bolszewickim, awansował na stopień kapitana. Po zakończeniu wojny został zdemobilizowany.
W 1934 roku, jako oficer rezerwy, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III, mając przydział w rezerwie do Kadry Zapasowej 9 Szpitala Okręgowego. W 1924 roku ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, co zaowocowało pracą najpierw w sądownictwie, a później w administracji państwowej. Franciszek Buliński pełnił różne funkcje, w tym starosty w Limanowej oraz pracownika kieleckiego Banku Polskiego.
Podczas II wojny światowej, w obliczu niemieckiej okupacji, Franciszek ukrywał się, pracując na gospodarstwie rolnym w okolicach Tarnowa. Po wojnie podjął pracę w bankach w Gdańsku oraz Chrzanowie. Zmarł w Chrzanowie, gdzie również został pochowany. Był żonaty z Antoniną z Mitrzyków.
Ordery i odznaczenia
Franciszek Buliński został odznaczony wieloma wyróżnieniami, które podkreślają jego zasługi oraz odwagę. Poniżej przedstawiono niektóre z jego ważnych odznaczeń:
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6546 – przyznany 17 maja 1922,
- Krzyż Niepodległości – otrzymany 4 listopada 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
- Krzyż Walecznych (przyznany trzykrotnie).
Przypisy
- M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 228, 794.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 06.01.1923 r., s. 19.
- Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 58.
- Bąbiński 1929 ↓, s. 80.
- a b c d e f g h Polak (red.) 1993 ↓, s. 29.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Andrzej Ekiert | Józef Szarota | Stanisław Miller (generał) | Marian Ocetkiewicz | Mariusz Dąbek | Franciszek Kruk-Grzybowski | Filip Müller (generał)Oceń: Franciszek Buliński