Ignacy Reifer

---

Życiorys

Ignacy Reifer był osobą o niezwykle bogatym życiorysie, urodził się w rodzinie Abrahama Hirsza Reifera oraz Matyldy z Rosenbaumów, którzy prowadzili sklep drogeryjny. Po ukończeniu gimnazjum im. Stanisława Staszica w Chrzanowie w 1926 roku, podjął studia na Wydziale Chemicznym Niemieckiej Wyższej Szkoły Technicznej w Brnie. W dniu 25 czerwca 1931 roku uzyskał tytuł inżyniera. W tym czasie wstąpił do Komunistycznej Partii Polski, co skutkowało pięciomiesięcznym aresztem.

Po roku 1930 stał się członkiem Komunistycznej Partii Czechosłowacji, co doprowadziło do jego wydalenia z tego kraju. W dniu 10 grudnia 1932, na podstawie pracy doktorskiej dotyczącej Analizy stopów miedzi, brązu oraz nowego srebra na drodze miareczkowej, zdobył tytuł doktora nauk technicznych. Jego dalsza kariera przeniosła go do Austrii, gdzie zapisał się do tamtejszej Partii Komunistycznej. W tym okresie posługiwał się pseudonimem Marek i pełnił funkcję kierownika działu propagandy ideologicznej.

W 1934 roku związał się z Uniwersytetem Wiedeńskim, gdzie pracował jako asystent chemii analitycznej i biologicznej w instytucie patologii ogólnej i doświadczalnej pod opieką profesora Fritza Rappaporta. W 1937 roku opuścił Austrię oraz przez Wielką Brytanię udał się do Nowej Zelandii, gdzie zajął się pracą jako chemik, a potem starszy biochemik w Nassey Agricultural College w Palmerston North. W 1945 roku został pracownikiem naukowym Instytutu Chemii.

Pobyt Ignacego Reifera w Nowej Zelandii obejmował aktywne uczestnictwo w tamtejszej partii komunistycznej, gdzie używał pseudonimu Drew. W 1942 roku założył Wszechsłowiański Związek Nowej Zelandii, pełniąc w nim funkcję sekretarza. W 1948 roku powrócił do Polski i wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a po zjednoczeniu przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1948–1949 pełnił służbę wojskową w stopniu podpułkownika.

Początkowo pracował w Ministerstwie Obrony Narodowej jako rzeczoznawca chemiczny, a potem przedłożył pracę habilitacyjną na temat Amoniak w ekstraktach roślinnych, badając rolę mocznika w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, gdzie został kierownikiem Zakładu Biochemii Wydziału Ogrodniczego. W 1950 roku równocześnie objął kierownictwo Zakładu Biochemii Wydziału Rolnego, a rok później został profesorem nadzwyczajnym. Współorganizował w 1952 roku Instytut Biochemii i Biofizyki Polskiej Akademii Nauk, przewodząc Zakładowi Biochemii Roślin przez siedemnaście lat oraz pełniąc rolę wicedyrektora ds. naukowych instytutu.

W 1957 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego, a od 1965 roku współpraca z Uniwersytetem Jagiellońskim zainspirowała go do uczestniczenia w tworzeniu Katedry Biochemii i Biofizyki, której przewodniczył od 1969 do 1970 roku. Z powodu pogarszającego się zdrowia przeniósł się do Zakładu Biochemii Roślin w Instytucie Biologii Molekularnej, którym kierował aż do swojej śmierci. Od 1964 roku był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk.

Ignacy Reifer zmarł 2 kwietnia 1971 roku w Krakowie, gdzie spoczywa na cmentarzu Rakowickim (w cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty) (kwatera LXXXI-14-44).

Członkostwo

Ignacy Reifer był osobą o ogromnym wkładzie w rozwój nauki w Polsce, szczególnie w dziedzinie biochemii.

• obozył się członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk od 1964 roku,
• uczestniczył w pracach Komitetu Biochemicznego i Biofizycznego Polskiej Akademii Nauk oraz pełnił funkcję w sekretariacie Wydziału II tej akademii,
• wspierał rozwój Polskiego Towarzystwa Biochemicznego oraz był redaktorem naczelnym jego publikacji „Postępy Biochemii”.

Ordery i odznaczenia

Ignacy Reifer, jako osoba zasłużona, był odznaczany wieloma prestiżowymi nagrodami. Oto lista jego odznaczeń:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (14 stycznia 1955).

Nagrody

Ignacy Reifer był uznawanym naukowcem, który swoim dorobkiem przyczynił się do wielu znaczących osiągnięć w dziedzinie mikroanalizy. Wśród jego licznych wyróżnień znajduje się:

• Nagroda Państwowa III stopnia za jego prace nad mikroanalizą pierwiastków mineralnych w roślinach, która została przyznana w 1952 roku,
• zespołowa nagroda przyznawana przez Państwową Radę do spraw Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej, której otrzymał w 1963 roku.

---

Oceń: Ignacy Reifer

---